sobota, 21 czerwca 2014

Rozdział 39

Czytasz? Skomentuj.




*Niall*

Wziąłem kolejną kanapkę w rękę. Chciałem już wsiąść gryza kiedy usłyszałem krzyki z góry. Odłożyłem powrotem na talerz jedzenie i szybko pobiegłem na górę. Drzwi od łazienki były uchylone. Bez zastanowienia otworzyłem je szerzej. Moje oczy rozszerzył się do granic możliwości. Moje cało momentalnie zmarło w miejscu. Wiktoria klęczała nad nieprzytomna Patrycja. Z jej głowy leciała krew. Dziewczyna płakała powtarzając "Obudź się." Harry dzwonił na pogotowie, a ja stałem przerażony. Nie miałem pojęcia co powiedzieć czy robić. Strach przejął kontrolę nad moim ciałem. Harry skończył rozmawiać. W tym momencie dziękowałem wszystkim że oni tu są. Loczek poklepał się pocieszająco w plecy. Wszytko jak by do mnie dotarło. Zamrugałem kilka razy czy to aby na pewnie nie sen. Jednak nie. Moja dziewczyna leży na ziemi, a ja stoję jak ten idiota. Gratulacje dla ciebie Horan. Za chwilę słychać dzwonek do drzwi. Szybko biegnę je otworzyć. Trzech lekarzy wchodzi. Kieruje ich do łazienki. Harry odciągną Wiktorie. Czuje jak łzy lecą mi do oczu. Dlaczego? Co się stało?

- Co z nią będzie? - wyszeptałem
- Zabieramy ją. Straciła dużo krwi. Radę pomodlić się o cud. 

Przełknąłem głośno ślinę. Dziewczyna jeszcze bardziej się rozpłakała. Obserwowałem jak wynoszą Patrycje. Słyszałem tylko jak na sygnale karetka odjeżdża. Wiktoria wtulona w Harrego płakała. Uklęknąłem kryjąc w dłoniach twarz. Łzy cisnęły mi się do oczu. Nie miałem siły aby je powstrzymać. Moje policzki robiły się coraz bardziej mokre. 

- Co się stało?! - podniosłem wzrok. W drzwiach stał zdezorientowany Liam.
- Zabrali Patrycje. Niall wszytko ok? - pokręciłem przecząco głową. Ledwo udało mi się podnieść. Nogi miałam jak z waty ledwo się na nich utrzymywałem. Złapałem się kanapy. Li od razu stał przy mnie obejmując ręką.
- Jesteś w stanie jechać?
- Nie ważne. Harry zostań z Wiktorią, a ja jadę. - złapałem kluczyki od samochodu, ale zaraz zostały mi wyrwane. 

Liam pokazał ręką żebym szedł. Prawie biegnąc wsiadłem do samochodu.Całą drogę do szpitala nerwowo bawiłem się palcami u rąk oraz przygryzając dolną wargę. Samochód staną, a ja prawie przewracając się o własne nogi wybiegłem z niego. Podszedłem do recepcji. Starsza kobieta popatrzyła na mnie za swoich okularów.

- Słucham? 
- Patrycja Malinowska.. - nie dokończyłem ponieważ kobieta mi przerwała
- Jest operowana. Może pan poczekać na nią przy sali. Wzdłuż korytarza i prawo. 

Od razu ruszyłem tak jak mi powiedziała recepcjonista. Poczułem jak ktoś kładzie rękę na moim ramieniu. Spojrzałem na Liama i pozwoliłem wyjść moim emocją. Łzy zaczęły spływać po moich oczach. Jak poszedł do niej to może było by lepiej, albo jak by Wiktoria wcześniej ją znalazła. 

- Będzie dobrze ona jest silna. 
- Ona ma operacje za dwa dni. Może jak bym ją wcześniej znalazł, albo Wiki. - usiadłem bezsilny na krześle
- Nie obwiniaj się. Jestem pewny że ona by tego nie chciała. 
- Ale co się stało? 

Lima nie odpowiedział. Za pewnie nie wiedział co powiedzieć w sumie nie dziwnie mu się. Wzdłuż korytarza szedł Louis z Harry'm. Podeszli do nas zanim zdążyli coś powiedzieć pokręciłem przecząco głową. 

*3 godziny później* 

Siedzimy tu już od dłuższego czasu. Nawet nie wiem ile. Drzwi jak się nie otwierały tak się nie otwierają. "Ona może umrzeć." tylko to miałem w głowie. To moja wina. Powinienem pójść po nią wcześniej. We czwórkę siedzimy jak na szpilkach. Drzwi zaczynają się otwierać. Wstałem chociaż ze strachu zachwiałem się. Bałem się co mogę się dowiedzieć. Tak cholernie się bałem. Harry i Louis podeszli do lekarza Liam trzymał mnie jedną ręką za co mu dziękowałem bo bym już leżał na ziemi.

- Co z nią? 
- Straciła dużo krwi. Były komplikacje podczas operacji jednak udało nam się ją utrzymać przy życiu. Jednak jest w śpiące. 
- Jak są szanse że się obudzi? Możemy do niej wejść?
- Małe jednak dziewczyna jest silna. Pozostaje czekać, a teraz przepraszam muszę iść. I tak możecie, ale nie na długo.

Czekać? Czekać na co? Na wyrok? Teraz zależy wszytko od niej. Spojrzałem na chłopaków. Westchnęli ciężko. Louis otworzył drzwi gdzie leżała dziewczyna. Znalazłem u siebie siłę i poszedłem do środka, a chłopki za mną. Leżała przypięta do tym wszystkich urządzeń , które utrzymują ją teraz przy życiu. Podszedłem bliżej. Jej klatka unosiła się i podała powoli. Usta miała rozchylone, a oczy zamknięte. Reka przejechałem po jej policzku po czym przeczesałem palcem jej włosy. Usiadłem obok niej splątując nasze palce poczułem jak delikatnie nimi poszyła na co się uśmiechnąłem bo to dobry znak, chyba. 

- Musisz się obudzić. Słyszysz? - mój głos się łamał. Ból, smutek, zmartwienie, strach to jedyne co czułem. Harry ścisnął moje ramie żeby dodać mi więcej odwagi. 
- Niall musimy iść bo zaraz pielęgniarka nas pobije, ale wykrzyknie coś i wyniesie. - przytaknąłem.

Wyszedłem chociaż tak cholernie chciałbym zostać z nią. Jednak wiem że to nie możliwe. Wyjedzie z tego. Przecież już wychodziła. Prawda? Zapakowałem się do samochodu. Liam ruszył. Panowała cisza, nikt się nie odzywał co w przypadku Styles'a jest dość dziwne. Zacisnąłem mocniej powieki nie chcąc się rozpłakać. Miałem tak mocna zaciśnięte pięści że aż poczułem ból. Oparłem głowę o zimną szybę. Po powrocie do domu od razu udałem się do swojego pokoju. Usiadłem na łóżku zalewając się łzami. Jak baba, ale teraz nic się nie liczyło oprócz tego żeby ona przeżyła. W końcu ma małe szanse, ale ja wiem że ona jest silna i da radę. W końcu zasnąłem. 

*Tydzień później* 

Codziennie od świtu do nocy siedzę przy niej. Nawet Perrie raz przyszła ją odwiedzić. Lekarz mówi że poprawia się jej stan. Dzisiaj przyszedłem z Wiktorią i Harrym. Oni są tu najczęściej. Stałem przy ścianie przed szpitalem z papierosem w ręku. Tak zacząłem palić żeby trochę się odstresować. 

- Niall! Chodź! - wyrzuciłem papierosa. 

Pobiegłem za Harrym. Widziałem jedynie jak lekarze biegną do sali Patrycji. Oraz krzyk Wiktorii. Stanąłem w miejscu.  To nie może być prawda. 



**********************************************************************************
I mamy kolejny rozdział ^^ Zbliżamy się ko końca :( Jak myślicie co się stało? :3 
Przepraszam za błędy oraz inne niedociągnięcia. Wiem że dość krótki, ale nic nie poradzę :c 
Zapraszam na mojego drugiego bloga gdzie się pojawił nowy  rozdział --> LINK

poniedziałek, 16 czerwca 2014

BLOGI ! ♥

A więc wcześniej wspominałam o tym czy założyć bloga i o to jest :D Na razie jest tylko prolog i bohaterowie, ale w tym tygodniu już będzie 1 rozdział ^^ Myślę że wam się spodoba i będziecie czytać, komentować.

LINK DO BLOGA !

Również mam inny blog z przyjaciółką. Jak chcecie to wpadajcie :3

LINK

Ale o tym blogu oczywiście nie zapomnę. Bardzo wam dziękuję za te wszytkie wyświetlenia czy komentarze ♥ Co do nastepnego rozdziału to niedługo będzie. Jutro zacznę go pisać :3 Więc do następnego rozdziału x.

Kocham was ! ♥ xx.

sobota, 14 czerwca 2014

Rozdział 38

Staliśmy pod salą porodową. Każdy siedział jak na szpilkach. Zayn był w środku myślałam, że nie da rady, ale jak widać myliłam się. W końcu drzwi się otworzyły, każdy podszedł do pielęgniarki trochę się wystraszyła, ale uśmiechnęła się do nas.

- Wszytko w porządku. Możecie wejść do nich. 

Jak na zawołanie każdy szybko wszedł do sali. Perrie zaśmiała się z nas. Miała na ręku malutkie dziecko owinięte w kocyk, a drugie trzymał Zayn. Podeszłam bliżej łózka.

- Jezu jakie piękne. Macie imiona? - zapytałam 
- Tak. To jest Kate. - wskazała na dziewczynkę leżącą na jej ręku. - A to jest Rick. - wskazała na chłopaczka, którego trzymał Zayn. 
- Mogę? 
- Jasne. 

Pezz podała mi Kate na ręce. Przyglądałam się jej. Miała małe pulchne łapki i śliczne duże niebieskie oczy. Była przepiękna. Tylko szkoda że ja nie będę mogła mieć nigdy dzieci. Poczułam jak w moich oczach zbierają się łzy. Oddałam malucha w ręce mamy. Wyszeptałam "Przepraszam." i wyszłam. Usiadłam na krześle przed salą. Mogę umrzeć za tydzień nigdy nie będę w ciąży. Nigdy nie będę rodzić. Dlaczego to musiała spotkać mnie? Pozwoliłam aby łzy wyleciały z moich oczu.

- Patrycja co się stało? - podniosłam wzrok na osobę. Niall stał przede mną.
- Nic. Jest okej. - uśmiechnęłam się sztucznie. Właśnie, że nic nie jest okej. 
- Nie kłam. 
- Po prostu nigdy ja nie będę leżeć i trzymać mojego dziecka.
- Nigdy nie mów nigdy, kochanie. - pocałował mnie w czoło. 

Blondyn objął mnie ramieniem. Razem wróciliśmy do sali.

*3 dni późnej* 

Perrie wróciła wczoraj do domu. Louis wyszedł na razie na kaucji, a ja odliczam dni do mojej operacji. Zastały tylko cztery dni. Tak szybko to zleciało. Pamiętam jak Liam przyszedł po olej. Papierosy z Zayn'em na balkonie. Wyjazd. Pierwszy raz z Niall'em. Tyle wspomnień złych i dobrych jednak i tak bym ich nie zamieniła na inne. Kto wie jak bym sobie poradziła jak bym ich przy sobie nie miała? Jak by na mojej drodze nie pojawił się Niall? Za pewnie bym się poddała i sama popełniła samobójstwo. Jaka ja byłam głupia że chciałam wyjechać jeszcze z przyczyny mojej siostry. Teraz jak o tym wszystkim myślę to się zdaje takie żałosne i dziecinne. Ten czas to był najpiękniejszy jaki przeżyłam. Teraz spokojnie mogę umrzeć. Wtuliłam się mocniej w Nialla, który spał. Ja od kilku dni nie mogę spać. Jak już zasnę to mam koszmary więc wolę nie spać w cale. Poczułam suchość w gardle więc zdjęłam rękę blondynka z mojego brzucha i wstałam. Zeszłam najciszej jak umiałam po schodach. Zapaliłam w kuchni światło przy oknie siedziała Wiktoria. Podeszłam do niej. Wystraszyła się na mój dotyk. Dziewczyna miała zaszklone oczy.

- Wiki co się stało? 
- Nic. Po prostu zostały cztery dni. 
- Wiem, ale nie przejmuj się. Harry Ci pomoże. - przytuliłam ją. 
- Jak mam się nie przejmować? Stracę siostrę. Nigdy nie będzie tak samo. - między nami powstała cisza.

Podeszłam do szafki z której wyjęłam butelkę wody. Złapałam paczkę papierosów i wyszłam na dwór. W pokoju Pezz i Zayna świeciło się światło. "Dzieci nie chcą spał?" - pomyślałam po czym zamknęłam oczy rozkoszując się papierosem. Zgasiłam papierosa i weszłam do środka. Wiktorii już nie było więc również postanowiłam wrócić do pokoju. Niall przytulał poduszkę więc wśliznęłam się pod kołdrę, Udało mi się zasnąć.

Stałam przed dużym domem. Rozejrzałam się dookoła, ale nikogo nie było. Moje bose poranione stopy stały na dość ostrych kamieniach. Moja biała sukienka latała razem z wiatrem. Zamknęłam oczy czekając na to co ma się wydażyć. 
- Patrycja! - moje ciało zastygło w miejscu. Otworzyłam oczy i spojrzałam na osobę. Nie wiedziałam kompletnie kto to jest. Mały chłopczyk o brąz włosach niebieskich oczach i krzywych zębach, ale i tak był słodki. Podszedł do mnie i złapał mnie za rękę. Jego oczy kogoś mi przypominały jednak nie wiedziałam kogo. Chłopczyk pociągnął mnie za rękę, żebym miała iść na nim w stronę domu. Weszłam do środka było pusto. Wszytko wyglądała jak po jakimś pożarze. Mały chłopczyk znikł słyszałam jakieś szepty. Moja ciekawość wzięła w górę i zamiast uciekać szłam w ich stronę. Czym byłam bliżej tym się naśliniły jednak nie mogłam ich zrozumieć. Weszłam na mały podest nade szepty ustały. Poczułam jak ktoś obejmuje mnie od tyłu. Próbowałam się wyrwać. Ta osoba trzymała mnie zbyt mocno. Zauważyłam, że czerwony nóż trzyma pod moim gardłem. 
- I co? Fajnie, nie? - przełknęłam głośno ślinę. Poczułam mocny ból w ręku. Odwróciła mnie ta osoba szybkim ruchem. Moje włosy zawiały razem z ruchem. Przede mną stał Louis. Popatrzyłam w jego oczy były czarne nic innego nie mówiły oprócz złości. 
- Kochasz go? - zmarszczyłam brwi. Louis odsunął się. Moimi oczami ukazał się Niall. Martwy Niall.
- Jak mogłeś?! - łzy leciały z moich oczu jak strumień wody. Upadłam na kolana z bezsilności. Chciałam iść do niego jednak silną ręka Louisa zatrzymała mnie. Złapał mnie za ramię i podniósł. Nie mogłam się utrzymać na moich nogach. 
- Teraz go nie ma, ale jestem ja. - Louis przybliżył się do mnie i musnął mój policzek. 
- Nie, nie. Jesteś chory! - wyrwałam nóż z ręki Louisa. Nie zdążył go zabrać bo wbiłam go w swoje serce.

Otworzyłam oczy. Od razy złapałam się za serce. Byłam cała spocona. Moja twarz napuchnięta od płaczu, a bicie mojego serca było słuchać w pokoju. Spojrzałam na Nialla. Siedział obok mnie uspakajając mnie. Dlaczego Louis śni mi się w takiej postaci? Moja dłoń była na policzku Nialla. Kciukiem przejechałam po nim po czym wpiłam się w usta blondyna. Oddał pocałunek. 

- To był tylko sen. - wyszeptał przytulając mnie do siebie
- Kocham Cię. - wyszeptałam 
- Ja ciebie też. - złożyłam krótki pocałunek na jego ustach. 

Wstałam i od razu poszłam do łazienki. Odkręciłam zimną wodę. Rozebrałam się i weszłam pod prysznic. Strumień zimnej  wody oblał moje ciało przez co poczułam się lepiej. Sunęłam się po mokrej ścianie na dół prysznica. Zaczęłam płakać. Znowu. Płakałam jak dziecko, albo gorzej. Cała się trzęsłam. Tego jest za dużo. Wzięłam głęboki wdech po czym wstałam. Czułam jak robi mi się ciemno przed oczami. Jedną ręką oparłam się o ścianę, ale nie stracić równowagi. Zaczęłam szybko mrugać jednak nie pomagało. Opadłam na zimną podłogę. Widziałam krew jednak nic nie czułam. 


Przeczytaj: Witam :3 Mamy kolejny beznadziejny rozdział za co przepraszam bardzo. Coraz bardziej mi nie wychodzi ten blog. Nie wiem co robię źle. Jak myślicie założyć nowego bloga? Dawno o tym już myślałam, ale chcę poradzić się was. W końcu ten się kończy to mogę założyć drugi :) Przepraszam za błędy oraz inne niedociągnięcia. 
SKOMENTUJ. 




  

piątek, 6 czerwca 2014

Rozdział 37

Przepraszam za błędy oraz inne niedociągnięcia.!
CZYTASZ TO ZOSTAW KOMENTARZ
****


Siedziałam w salonie wtulona w Nialla. Patrzyłam wszędzie tylko nie na Louisa. Liam razem z Harry'm próbowali, żeby Louis cokolwiek powiedział jednak on nie chciał nic mówić. Siedział na fotelu wpatrując się w każdą osobę w tym pomieszczeniu. Podniosłam wzrok na Louisa na moje nieszczęście właśnie patrzył na mnie. Miał oczy wypełnione złością. Jego oczy były czarne,  a oddech ciężki. Linia szczęki była napięta,  a usta miał zaciśnięte w cienką kreskę. Dłonie były zaciśnięte w pięść. Mocniej wtuliłam się w chłopaka. Zacisnęłam powieki żeby zatrzymać łzy. Poczułam jak ktoś trzyma mnie za ramię lekko ściskając dodając mi odwagi. Spojrzałam na tą osobę, którą była moja siostra. Lekko się uśmiechnęła do mnie oddałam gest chociaż nie wiem czy wszedł szczerze. 

- Louis! - Harry podniósł głos.
- Powiem Patrycji. - powiedział chłodnym tonem. Moje oczy rozszerzył się do granic możliwości. Spojrzałam na każdego Liam otworzył usta żeby coś powiedzieć.
- Dobrze. Chodź. - wstałam. 

Niall posłał mi spojrzenie typu "Jesteś pewna?" Posłałam mu uśmiech. Louis pokazał mi gestem ręki żebym poszła pierwsza. Przeszłam przy chłopaku. Poszłam do mojej sypialni. Louis szedł za mną cały czas. Weszłam do pokoju. Czułam jak robiło mi się coraz bardziej gorąco.  Moje serce biło z prędkością światła. Moje usta lekko drżą. Przygryzłam dolną wargę. Chłopak zamkną drzwi po czym się o nie oparł. Patrzyłam wszędzie tylko nie na niego. Mój wzrok spoczął na moich białych skarpetkach. Usłyszałam, że chłopak idzie w moja stronę. Miałam mętlik w głowie. Za dawałam sobie pytanie "Uciekać?". Zaczęłam się cofać do póki nie zatknąłem się z ścianą. Chłopak stał przede mną. Palcem podniósł mój podbródek. Patrzyłam w jego oczy nie były czarne raczej smutne. Można było dostrzec łzy jednak wszytko robił,  aby ich wypuścić. 

- Boisz się mnie? - wyszeptał mi do ucha. Przeszły mnie ciarki na jego chłodny głos.
- Nie. - powiedziałam pewna siebie. Brunet złapał mnie za nadgarstki.
- To dobrze. - czułam jego oddech na swoim policzku. Zaraz złożył pocałunek na nim. - Mogę Ci zaufać?  - przytaknęłam bo nic innego nie byłam w stanie zrobić.  - To Ci powiem. - Spojrzałam na chłopaka. Louis odsunął się ode mnie. Obserwowałam każdy jego ruch. Usiadł na łóżku twarz chowając w dłonie.  - To było w nocy. Przed dniem,  kiedy wróciłaś. Poszedłem na imprezę. Nikogo nie było więc nie chciało mi się siedzieć w domu. - zaśmiał się nerwowo.  - A mogłem jechać do rodziców. - przetarł dłońmi twarz po czym spojrzał na mnie. Nie wiedziałam co zrobić wiec stałam tak jak mnie zostawił. - Poznałem jakąś dziewczynę. Była ładna. Miała długie kręcone błąd włosy i zielone oczy oraz mocny makijaż.  Pamiętam nawet w co była ubrana. Miała krótką skórzaną spódniczkę oraz białą koszule na ramiączka. - patrzył się przed siebie. Jak by mówił to do siebie,  ale zapewnię tak mu łatwiej. - Siedzieliśmy, piliśmy była bardzo sympatyczna,  mądra. - jego oczy się za świeciły. Przełkną głośno ślinę. - Później ona zamówiła drinka,  a ja czekałem. Pamiętam tylko jak wypiłem tego drinka, a później tylko że obudziłem się obok niej.. - łza toczyła własną drogę na jego policzku. - Ona leżała martwa. Próbowałem ją obudzić myślałem że śpi,  ale ona nie żyła. Była zimna. Wystraszyłem się i uciekłem. Jak tchórz. - wyszeptał. Stałam z otwartą buzia analizując wszystkie jego słowa. Nie wiadomo czy to on w końcu nie pamięta. - Powiedz coś. - Spojrzałam na niego.
- Lou.. Louis.. ja..j.. nie..niew..niewiem co. - wtedy do pokoju weszło trzech policjantów. Spojrzałam przerażona na Louisa.
- Pan Tomlinson?  - zapytał jeden.
- Tak.
- Pójdzie pan z nami. - złapali go za ramiona i wyszli. 

Stałam przy tej ścianie nie wierząc w to co właśnie się dzieje. Policja go zabrała,  ale to nie znaczy że to on. Jednak.. Mówił o niej tak dobrze więc czeku miał by pójść siedzieć? Czułam jak łzy leciały z moich oczu. Odwróciłam głowę w stronę okna. Widziałam jak jeden policjant pomaga mu wejść do samochodu. Wokół jest tyle reporterów,  ale skąd? Liam rozmawia z jednym z policjantów.  Za pewnie próbuje to wyjaśnić. To nie może tak się skończyć! Odwróciłam głowę w stronę drzwi. Niall stał w nich oparty o nie. Podeszłam do niego. Wtuliłam się w jego klatkę i jeszcze bardziej się popłakałam. 

- Patrycja my jedziemy za nim. Jedziesz?  - zapytał mnie Harry. Jedynie przytaknęłam. 

Żadne słowa nie były potrzebne. Wybrałam oczy. "Dobrze że się nie malowałam" pomyślałam. Trzymając się za ręce z Niall'em wyszliśmy z domu. Szłam z głową w dół,  a Niall i reszta miała okulary oraz kaptury. Razem z Wiktorią byłyśmy zasłane przez chłopaków. Słyszałam tylko co chwila dźwięk migawki. Wsiadłam do samochodu. Liam ruszył, a ja oparłam głowę o zimną szybę. Jedyna wiem co się stało. Zaufał mi. Czułam się jak by ktoś zabrał część mnie. Ale dlaczego?  Przecież to tak nie musi się skończyć. Nie musi prawda?  Przecież Louis nie jest winny, chociaż on tego nie pamięta, a ona nie żyje. Umarła w nocy, kiedy on był więc wszytko spada na niego. Krople deszczu zaczęły spadać na szybę,  a samochody, które ruszyły za nami od mojego domu nadal jechały. Pod jechaliśmy pod wielki budynek z kratami w oknach. Niall pomógł mi wysiąść i razem poszliśmy do środka. Ściany były białe.  Mnóstwo ludzi się kręciło. Liam z Harry'm rozmawiali z jakimś facetem. Było słychać krzyki za drzwi. Wiktoria przytuliła mnie chcąc pocieszyć. Ruszyliśmy przez zimny korytarz. Mężczyzna pokazał na drzwi i odszedł. Usiadłam na krześle czekając na cokolwiek. "Co teraz będzie?" Za dawałam sobie to pytanie. Dlaczego to musiało się przytrafić jemu? Czemu to tak musi wyglądać? Dlaczego nie mogło się to przytrafić jakiemuś facetowi,  który był karany? Dlaczego Louis?
                                                            *Kilka godzin później*
Drzwi się otworzyły, a z nich wyszedł Louis zakuty w kajdankach. Nie wiem co jest gorszego od takiego widoku. Wszyscy wstaliśmy. Jakich starszy, grubszy facet zabrał go gdzieś. Z pokoju przesłuchań wyszedł młody dość przystojny chłopak. Moze był o dwa lata starszy ode mnie. Podeszliśmy do niego. 

- Kiedy go wpuścicie? - zapytał Niall
- A wy to?
- Przyjaciele? 

- Wyjdzie jak będzie niewinny.
- A kaucja?
- Do póki trwa śledztwo nie obowiązuje. - powiedział i odszedł

Postanowiliśmy wrócić do domu. Drogę powrotną każdy milczał. Biłam się z własnymi myślami. Chłopak zaparkował przed domem. Od razu poszłam do siebie do kuchni. Wzięłam puszkę piwa z lodówki i upiłam łyka. Spojrzałam na kalendarz i wyplułam alkohol z buzi. Podeszłam bliżej żeby się upewnić. To już za tydzień operacja. Puszka wypadła mi z rąk które się trzęsły jak galaretki. Za dużo na raz. Zdecydowanie. Uklękłam żeby się uspokoić. 

- Patrycja! - krzyknęła siostra. Spojrzałam na nią stała przestraszona. 
- To za tydzień. - wyszeptałam.
- Chodź. 

Dziewczyna pomogła mi wstać.  Usiadłam na kanapie. Dziewczyna spojrzała na Nialla potem na Harr'ego i na końcu na mnie. Za tydzień operacja. Ten czas tak szybko leci. Boje się jak cholera. Wszytko wyparowało ze mnie w jednej chwili. Jedynie co czułam to strach i ból. Nie wiem czego bardziej się boje czy świadomości że mój przyjaciel to morderca czy ze za tydzień mogę umrzeć. Przetarłam dłońmi twarz. Nie miałam już siły na płacz czy krzyk chociaż mam ochotę schować się w jakimś koncie i krzyczeć, płakać. Oparłam się o oparcie kanapy. 

- Patrycja wszystkiego w porządku?  - zapytał z troską w głosie Niall
- Nic nie jest w porządku. - wydusiłam z siebie. 

Wzięłam pilota chociaż zaraz wrócił na stolik. Do Harr'ego zadzwonił telefon. Loczek odebrał. Uśmiechnął się pokazując zęby oraz dołeczki. Wszyscy patrzyli na niego czekając na odpowiedź. W końcu skończył rozmawiać. Klasnął w dłonie zabierając kluczyki od samochodu.

- Ludzie ruszamy się Perrie rodzi.  - wstałam tak szybko ze zaraz byłam przy samochodzie.




OD AUTORKI: Nie jest on długi, ale dużo zajęło mi pisanie go sama nie wiem czemu. Mamy wyjaśnione co się stało z Louis'em i jego morderstwem. Jak myślicie to on? :3 O matko na Wreszcie Perrie rodzi! :D Jak myślicie pójdzie wszytko dobrze?  Chciałam was przeprosić ze tak zepsułam bloga. Zbliżamy się do końca :3 Miało być 100 rozdziałów,  ale skróciłam do 50. :/
                         

wtorek, 3 czerwca 2014

Przeczytaj.

Witam was. ♥

A więc dostawałam komentarze że daje za dużą ilość komentarzy na następny rozdział. Postanowiłam że już nie będę pisać "Za 30 komentarzy next" itp. Chociaz jeżeli jest ponad 15 tyś wejść, a bloga czyta na prawdę sporo osób bo mam codziennie podan 100 wejść. Więc jak by tak każdy zostawił komentarz było by miło. Ale wracając do rzeczy to nie napisałam tak i co? Jest po 14 komentarzy?  Teraz nawet 12 bo moje się nie liczą. A jak piszę że za ileś komentarzy następny rozdział to jest ponad 30 nawet ponad 35. Naprawdę pisze bo kocham, ale chciałabym wiedzieć że ktoś to jednak czyta i znać waszą oponie na ten temat. Jak coś robię źle czy coś innego żeby pisać lepiej. A może powinnam przestać pisać?

Powiecie mi dlaczego tak jest? Muszę "wymuszać" komentarze?  Nie chcę.

Jak tak dalej pójdzie to zakończę tego bloga.

Jeżeli czytasz mojego bloga skomentuj to duża motywacja.

Pozdrawiam xx.